38 απαντήσεις σε αυτό το θέμα

[master21]

Ένα απόγευμα εγώ με κάποιους φίλους μου αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή στο κοντινό δασάκι.Η ώρα περνούσε όμορφα.Κατά τη διάρκεια της εκδρομής ανακαλύψαμε ένα μικρό σπιτάκι.Φαινόταν ακατοίκητο, παρ' ότι βρισκόταν σε άριστη κατάσταση.Η πόρτα του ήταν μισάνοιχτη.Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να το εξερευνούμε.Φαινόταν ολοκαίνουριο,ήταν  ξεσκονισμένο.Συνεχίσαμε την εξερεύνηση όταν ξαφνικά ακούστηκαν τα βήματα κάποιου που πλησίαζε.Προσπαθήσαμε να κρυφτούμε χωρίς αποτέλεσμα.Ο κύριος μάς είδε.Γεια σας παιδιά μου, τι γυρεύετε στο σπίτι μου;, ρώτησε.Να, νομίζαμε ότι ήταν ακατοίκητο και είπαμε να το εξερευνήσουμε, απαντήσαμε.Δεν πειράζει, μας είπε και περάσαμε τη μέρα μας μαζί του.Το βράδυ τα αφηγηθήκαμε όλα στους γονείς μας, και μαντέψτε:Το σπίτι είχε γκρεμιστεί εδώ και χρόνια και ο κύριος αυτός είχε πεθάνει!Πράγματι, την επόμενη φορά που πήγαμε στο δάσος είδαμε μόνο ένα γκρεμισμένο κτίσμα.

[odi]

 

Έτος 1967

Σε ένα μικρό χωριό της Αχαΐας η Σοφία 12 ετών έπαιζε με τον μικρό της αδερφό Δημήτρη στην αυλή του σπιτιού τους.

Κάτι όμως κίνησε την περιέργεια του μικρού Δημήτρη με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τον χώρο της αυλής του σπιτιού του.

Η Σοφία έντρομη μόλις το ανακάλυψε έτρεξε να τον βρει. Οι γονείς της στα χωράφια από το πρωί την είχαν εμπιστευθεί να τον προσέχει.

Τριγύρω υπήρχαν πηγάδια ,και αυτό ήταν που φοβόταν το μικρό κορίτσι.Μετά από λίγο την έπιασαν λυγμοί.

 

''Σίγουρα κάτι κακό έπαθε''

.......Σκέφθηκε..

Στο λαιμό της είχε κρεμασμένη την εικονίτσα αγίου.Εντελώς ασυνείδητα την έπιασε κ είπε μια προσευχή που της την είχε μάθει η μητέρα της

''όταν θα φοβάσαι θα λες την προσευχή κ ο φόβος θα φεύγει''

 

Σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούει γέλια.

Κατευθυνόμενη από τις φωνές  βλέπει τον μικρο Δημητράκη να μιλάει με μια μαυροφορεμένη γυναίκα.

 

''Σοφία άλλο λίγο και θα έφευγα''

....της αποκρίθηκε η θλιμμένη μαυροφορεμένη γυναίκα..

''ευτυχώς με πρόλαβες''..       συμπλήρωσε....

Η Σοφία αμίλητη πιάνει την εικονίτσα που είχε στο λαιμό της ,αγκαλιάζει τον αδερφό της κ συνειδητοποιεί ότι ο μικρός Δημήτρης ήταν στην άκρη του πηγαδιού,χιλιοστά να βρισκόταν πιο κοντά θα έπεφτε μέσα.

Η γυναίκα εξαφανίστηκε

τα συμπεράσματα δικά σας...

 

Η ιστορία είναι αληθινή..

[Lukos]

 

Έτος 1967

Σε ένα μικρό χωριό της Αχαΐας η Σοφία 12 ετών έπαιζε με τον μικρό της αδερφό Δημήτρη στην αυλή του σπιτιού τους.

Κάτι όμως κίνησε την περιέργεια του μικρού Δημήτρη με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τον χώρο της αυλής του σπιτιού του.

Η Σοφία έντρομη μόλις το ανακάλυψε έτρεξε να τον βρει. Οι γονείς της στα χωράφια από το πρωί την είχαν εμπιστευθεί να τον προσέχει.

Τριγύρω υπήρχαν πηγάδια ,και αυτό ήταν που φοβόταν το μικρό κορίτσι.Μετά από λίγο την έπιασαν λυγμοί.

 

''Σίγουρα κάτι κακό έπαθε''

.......Σκέφθηκε..

Στο λαιμό της είχε κρεμασμένη την εικονίτσα αγίου.Εντελώς ασυνείδητα την έπιασε κ είπε μια προσευχή που της την είχε μάθει η μητέρα της

''όταν θα φοβάσαι θα λες την προσευχή κ ο φόβος θα φεύγει''

 

Σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούει γέλια.

Κατευθυνόμενη από τις φωνές  βλέπει τον μικρο Δημητράκη να μιλάει με μια μαυροφορεμένη γυναίκα.

 

''Σοφία άλλο λίγο και θα έφευγα''

....της αποκρίθηκε η θλιμμένη μαυροφορεμένη γυναίκα..

''ευτυχώς με πρόλαβες''..       συμπλήρωσε....

Η Σοφία αμίλητη πιάνει την εικονίτσα που είχε στο λαιμό της ,αγκαλιάζει τον αδερφό της κ συνειδητοποιεί ότι ο μικρός Δημήτρης ήταν στην άκρη του πηγαδιού,χιλιοστά να βρισκόταν πιο κοντά θα έπεφτε μέσα.

Η γυναίκα εξαφανίστηκε

τα συμπεράσματα δικά σας...

 

Η ιστορία είναι αληθινή..

 

Πολύ ωραία ιστορία odi!

Θα σου έκανα Like αλλά έχω φτάσει στο όριο των θετικών ψήφων για σήμερα .

 

Με την σειρά μου λιπών και εγώ θα σας αφηγηθώ μια ιστορία.

Ήμουν εγώ στο σπίτι μου και έβλεπα τηλεόραση και ξαφνικά κόβεται το ρεύμα στη μέση ενός θρίλερ!Είχαν περάσει δύο ώρες και το ρεύμα δεν είχε έρθει οπότε αποφάσισα να πάω για ύπνο  .Στην μέση του ονείρου άρχισα να βλέπω την συνέχεια του ΘΡΙΛΕΡ!!

Ήμουν λέει σε ένα σωματίο το οποίο εξερευνούσε ανεξήγητα φαινόμενα και ήμουν ο πρωταγωνιστής ο οποίος πεθαίνει στο τέλος!Κατά το τέλος του ονείρου ήταν η ώρα μου...Ευτύχως ξύπνησα την ώρα που θα ήταν το τέλος μου!Είχε έρθει το ρεύμα και όταν πήγα στο σαλόνι είδα την τηλεόραση ανοιχτή και τον πρωταγωνιστή να πεθαίνει!!!Το σοκ που έπαθα ήταν πολύ μεγάλο...

(Η ιστορία είναι 100% αληθινή) 

Επεξεργάστηκε από Lukos, 27 Μάιος 2016 - 15:26:23.

[Θαυμαστης]

Ήταν Ανάσταση και ήμασταν στο εξοχικό της πεθεράς του αδερφού μου. Γύρω στις 4 το πρωί καθόμασταν εγώ, ο αδερφός μου και η γυναίκα του στην αυλή καθώς δεν μας κολλούσε ύπνος. Κάποια στιγμή λέγαμε για ιστορίες που έχουν ακούσει για την περιοχή. Ξέχασα να πω πως το σπίτι βρίσκεται σε ένα βουνό (όνομα περιοχής δεν θυμάμαι) μαζί με άλλα 6 σπίτια. Σε κάποια φάση είπαμε να πάρουμε τους φακούς και να πάμε μια βόλτα να ξεμουδιάσουμε. Χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι. Η γυναίκα του αδερφού μου είπε κάτι που εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να ακούσω, πλησιάζαμε στο νεκροταφείο. Υπήρχε μόνο μια λάμπα που φώτιζε τον δρόμο. Από ένα σημείο και μετά ήταν εντελώς σκοτάδι. Ήθελα να κάνω τον έξυπνο και πρότεινα να συνεχίσουμε με τους φακούς. Τους ανάψαμε και προχωρήσαμε. Σε κάποια φάση είχε μια στροφή και γύρω μας πυκνοί θάμνοι. Με το που στρίψαμε το αίμα μου πάγωσε. Στα 200 μέτρα ήταν το νεκροταφείο. Δεν ξέρω γιατί φοβήθηκα τόσο (στην αρχή). Μάλλον αυτή η ησυχία και η θέα με τα καντηλάκια να τρεμοπαίζουν. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα. Ο αδερφός μου με κορόιδευε που τρόμαξα. Α ξέχασα να πω πως ο αδερφός μου είχε τότε μια σκυλίτσα την Ντέζη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Ξαφνικά η Ντέζη άρχισε να κοιτάει προς την μεριά του νεκροταφείου και να γρυλίζει. Το αίμα μας πάγωσε. Η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε 3 φορές. Φωτίσαμε με τους φακούς το καμπαναριό όμως δεν είδαμε κάτι. Το βάλαμε στα πόδια και φτάσαμε στο σπίτι. Την άλλη μέρα το απόγευμα πήγαμε πάλι εκεί. Όμως αυτό που είδαμε μας έκανε να τρομάξουμε πιο πολύ. Το καμπαναριό είχε καταστραφεί τρεις εβδομάδες πριν, από έναν σεισμό που είχε γίνει. Από τότε, όταν ακούω καμπάνα μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η νύχτα.

Φίλε αυτό με τρόμαξε αν είναι αλήθεια...

[Lukos]

Θα σας πω μια ιστορία που μου συνέβη το απόγευμα αυτής της μέρας!Λοιπόν ακουστέ είχα πάει με έναν φίλο μου για ποδηλασία.Ξεκινήσαμε από το κέντρο και βρεθήκαμε σε μια απόμερη παραλία η οποία ήταν πανέμορφη και γαλήνια!Στο δρόμο προς το μέρος αυτό συναντήσαμε έναν γέροντα ο οποίος μας είπε χαρακτηριστικά κάτι που μας έκοψε την ανάσα:<<Αν καλά μου παιδιά δεν έχετε γυρίσει πίσω πριν την δύση θα ζήσετε μεγάλα ΜΑΡΤΥΡΙΑ!!>>Τον αγνοήσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας.Είχαμε αργήσει να γυρίσουμε ώσπου είδαμε τον ήλιο να ΔΥΕΙ!Τοτε θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα.Τρέξαμε όσο ποιο γρήγορα μπορούσαμε ώσπου φτάσαμε εκεί που καθόταν ο γέροντας.Καθόταν σε μια καρέκλα.Μόνο που στη θέση του ήταν ένα χαρτί το οποίο έλεγε:<<Έγω καλά μου παιδιά δεν πρόλαβα>>!!Ακούσαμε πολλούς θορύβους!Το βάλαμε στα πόδια.Κανείς δεν ξέρει τι έχει γίνει τελικά!Άλλοι δεν μας πιστεύουν καθόλου άλλοι μας πιστεύουν!Και το χαρτί τους δίξαμε αλλά δεν πιστήκαν!

[Sheen]

14-8-1985: ο πατέρας του νονού μου αποφασίζει να επισκεφτεί το χωριό του, στην Κόρινθο προς τιμήν μιας εκκλησίας, της Παναγίας καθώς ξημέρωνε και 15αύγουστος. Ξεκίνησε από την Αθήνα κατά τις 23.30 και γύρω στη 1 παρά έφτασε στον προορισμό του. Αποφάσισε, αφού είδε και κόσμο στην πλατεία πριν κατευθυνθεί για το πατρικό του να πάει να χαιρετίσει τους φίλους του. Παρκάρει το αμάξι λίγο πιο πέρα και πήγαινε προς την πλατεία. Ξαφνικά μπροστά του εμφανίζεται ο παπάς του χωριού με τον οποίο γνωρίζονται και προσωπικά, όπως είναι γνωστό στα χωριά όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, και αρχίζουν να μιλάνε, να λένε τα νέα τους κλπ. Μετά από κάνα 10λεπτο συζήτησης αποφασίζουν να πάει ο καθένας στον προορισμό του, έτσι ο παπάς πάει προς το σπίτι του, όπως είπε, και ο πατέρας πάει στην πλατεία. Μόλις φτάνει στην πλατεία και βρίσκει τους φίλους του άρχισαν να μιλάνε και να πίνουν από χαρά και για το καλωσόρισμα. Το επόμενο πρωί, στο καφενείο, ρώτησε ένας συγχωριανός τον πατέρα του νονού μου αν μιλούσε με τον αέρα πριν φτάσει στην πλατεία, διότι δεν υπήρχε κανένας τριγύρω, μάλιστα του έκαναν και πλάκα μαζί με τους υπόλοιπους ότι ο αέρας της πρωτεύουσας τον έχει τρελάνει και δεν στέκει καλά. Τότε τους αποκρίνεται σαστισμένος ότι μιλούσε με τον παπά. Σειρά τους να σαστίσουν και για 1 λεπτό κανείς τους δεν μιλούσε. Αφού βρήκε ένας το κουράγιο και μίλησε είπε: «Στράτο, ο παπάς έχει πεθάνει εδώ και 15 μέρες, δεν γίνεται να τον είδες…». Ο, ας τον πούμε νονός μου, τρελάθηκε και ορκιζόταν ότι δεν έκανε πλάκα και ήταν σίγουρος για αυτά που τους έλεγε και τους είπε να κόψουν εκείνοι την πλάκα. Δεν είπαν τίποτε άλλο παρά του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο νεκροταφείο. Εκεί διαπίστωσε ότι όντως ο παπάς είχε πεθάνει 1-8-1985… Έκτοτε ο νονός μου διακομίστηκε σε ψυχιατρική κλινική διότι ποτέ δεν μπόρεσε να πιστέψει ότι μιλούσε με ένα νεκρό.

[Coldgirl]

Θα σας πω μια ιστορία, που την έχω ζήσει… Έχω και μάρτυρες τους φίλους μου, που εκείνη την μέρα ήταν και αυτοί μαζί μου.

Μια ηλιόλουστη μέρα, θυμάμαι ήταν Σάββατο, ξεκινήσαμε μια παρέα έξι ατόμων να εξερευνήσουμε ένα παλιό κάστρο που φήμες έλεγαν ότι ήταν στοιχειωμένο. Φτάσαμε, λοιπόν στο κάστρο αλλά κανείς, μα κανείς δεν έδωσε σημασία στις φήμες που ακούγονταν… Αποφασίσαμε να χωριστούμε σε ομάδες των τριών, πηγαίνοντας η πρώτη ομάδα στον πρώτο και πιο ψηλό όροφο του κτηρίου και όλοι οι υπόλοιποι στο υπόγειο. Η ομάδα μου (για να λέμε την αλήθεια) το έπαιζε λίγο ατρόμητη, γενναία, κτλ. κτλ… Κατεβήκαμε στο υπόγειο όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Εγώ, από την περιέργεια που είχα, άνοιξα μια ντουλάπα ενώ μίλαγα με τους άλλους δυο και συζητάγαμε για το πού θα πάμε μετά. Όπως καταλαβαίνετε άνοιξα αυτή την ντουλάπα χωρίς να την κοιτάζω… Η κολλητή μου άρχισε να τσιρίζει και ο κολλητός μου είχε ασπρίσει από τον φόβο του και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα…

Τους ρώτησα τι έπαθαν και μου απάντησαν ταυτόχρονα με μια βραχνή φωνή να κοιτάξω πίσω μου. Εγώ μόλις κοίταξα μέσα στην ντουλάπα είδα έναν “άντρα” με μαύρο κουστούμι, χωρίς μαλλιά και με ένα άσπρο κεφάλι χωρίς πρόσωπο! Άκουσα μια στριγκλιά αλλά δεν ήταν κανενός από εμάς. Αμέσως, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, φτάσαμε τρέχοντας στον πρώτο όροφο και ειδοποιήσαμε και τους άλλους. Μας είπαν ότι και αυτοί άκουσαν φωνές και τσιρίδες. Πριν το καταλάβουμε καλά-καλά, είδαμε κάτι άσπρο να αιωρείται στον αέρα! Δεν ξέραμε τι ήταν και ούτε θέλαμε να μάθουμε… Ευτυχώς τρέξαμε πολύ γρήγορα, (τόσο γρήγορα δεν είχαμε ξανατρέξει στην ζωή μας) και προλάβαμε να φύγουμε από εκεί. Όποιος πλέον μας ρωτάει αν πιστεύουμε στα φαντάσματα, απλώς δεν απαντάμε και προσπαθούμε να μην μιλάμε πλέον για αυτό…

[Coldgirl]

Η καταγωγή μου είναι από τους Αγίους Αποστόλους, ένα παραλιακό μέρος κοντά στον Κάλαμο. Χωρίς το χωριό μου να φημίζεται για τους μύθους και τις ιστορίες του, αυτή την ιστορία που θα σας πω την έχω δει.

Το 1990 περίπου μια γυναίκα γέννησε ένα παιδάκι, ένα αγοράκι. Όμως ήταν μόλις 19 εκείνη και δεν το ήθελε, έτσι το πήρε και πήγε στο βράχο ενός ξωκλησιού, την Αγία Μαρίνα, το πέταξε στη θάλασσα και πήδηξε και εκείνη με αποτέλεσμα όπως ήταν φυσικό να σκοτωθεί από τα κοφτερά βράχια. Για καλή τύχη όμως του μωρού, λόγω του ότι ήταν χειμώνας και ήταν τυλιγμένο σε κουβέρτες, πιάστηκε μια κουβέρτα σε ένα βράχο και δεν είχε την ίδια τύχη με τη μητέρα του.

Από πάνω από την εκκλησία υπάρχουν πολυκατοικίες με ενοικιαζόμενα  και μια γυναίκα από κει άκουσε το κλάμα του μωρού και πήγε και το πήρε για να μην πεθάνει και έτσι το αγοράκι σώθηκε. Από τότε όμως το βράδυ όταν ανοίγουν τα φώτα που είναι πάνω στις κολώνες για να φωτίζεται ο δρόμος, σε μια σκιά από τις κολώνες αυτές, απεικονίζεται η μορφή μιας εγκύου γυναίκας και όλοι κάνουν λόγο ότι ήταν αυτή η γυναίκα που έριξε το παιδί της από το βράχο καθώς τότε είχε τρελαθεί και τώρα επέστρεψε στον κόσμο μας γιατί το μετάνιωσε και το θέλει πίσω.

[odi]

-UP-

[Velasquez]

Η ιστορία μου είναι μικρή, αλλά με είχε αφήσει άναυδο για μέρες.

Πηγαίνουμε πίσω στην δευτέρα λυκείου, σηκωνόμουν κάθε μέρα στις 5

καθόμουν στον υπολογιστή και στις 7:30 και έφευγα για να πάρω λεωφορείο.

 

Μια μέρα του Μαρτίου λοιπόν ήρθε η γιαγιά μου και μου λέει

"Βαγγέλη, 7:30 η ώρα δεν θα πας σχολείο?"

Κοιτάω την ώρα στον υπολογιστή 7:28,

Βάζω στο τσαντάκι μου πορτοφόλι,κινητό τσιγάρα κλπ..

όσο η γιαγιά μου έχει μπει στην τουαλέτα να καθαρίσει το "καλαθάκι" με τα χαρτιά..

Της λέω "Φεύγω γιαγιά" και ανοίγω την πόρτα του Hall να περάσω απ το δωμάτιό της να βγω έξω..

Και την βλέπω στο κρεβάτι της.. ενώ ΌΤΙ ΤΗΝ ΧΑΙΡΈΤΗΣΑ στο μπάνιο..

"Ξύπνησες?" μου λέει..

φρικάρω.. κοιτάζω πάλι στο μπάνιο.. πουθενά η γιαγιά μου..

Πλησιάζω την κοιτάω καλύτερα.. και φορούσε μέχρι και διαφορετικά ρούχα.. 

 

Δεν της το είπα μέχρι και 2 βδομάδες αργότερα..

 

Άλλη μια freaky ιστοριούλα στον Ηλεκτρικό

 

Καθόμουν στον ηλεκτρικό, δεύτερο βαγόνι προτελευταία σειρά..

Περίπου 6-7 άτομα στις πίσω θέσεις δίπλα και απέναντι μου

από πίσω μου 2 κυρίες τσακωνόνταν

τις αγνοούσα, μέχρι που ένας ΑΓΝΩΣΤΟΣ εντελώς για' μένα 50ρης κύριος 

Γυρίζει και μου λέει "Δεν γυρίζεις να τους ρίξεις κάνα χαστούκι"?

Του απαντάω και εγώ "Δεν έχω καμία δουλειά.δεν με αφορά το θέμα τους"

Και μου απαντάει "Τι να πω, νόμιζα πως σε ήξερα καλύτερα ρε Βαγγελάκη"

Εκείνη την στιγμή.. κατάλαβα ποιος ήταν και γιατί με πλησίασε.. 

Αλλά δεν ήθελα να τον προκαλέσω, να απαντήσω, ούτε καν να ασχοληθώ.

Και γυρίζει και μου λέει λίγα δευτερόλεπτα μετά.

"Δεν είμαι ο μπαμπούλας, δεν χρειάζεται να φοβάσαι,ξέρεις ποιος είμαι"

Τον ρωτάω με μισή φωνή "Και τι θέλεις"

"Ξέρεις" μου λέει, και σηκώνεται να φύγει..

Βγαίνοντας από το βαγόνι, γύρισα να τον κοιτάξω

Και χωρίς να βλέπω το στόμα του να ανοίγει, ακούω λες και φορούσα ακουστικά την φωνή του στο κεφάλι μου να μου ψιθυριζει

"Μην ξανά αμφισβητήσεις την ύπαρξη μου τώρα που με γνώρισες"

[ioantheod]

Μια νεαρή babysitter που φροντίζει τα παιδιά ενός ζευγαριού τα έχει βάλει για ύπνο και κάθεται στο σαλόνι. Κάτι όμως… δεν την αφήνει να ησυχάσει. Τηλεφωνεί στο ζευγάρι και τους ζητά την άδειά τους να σκεπάσει το άγαλμα-κλόουν που έχουν στο δωμάτιο. «Απλώς με κάνει να ανατριχιάζω κάπως, μιας και είμαι μόνη μου», τους λέει. Το ζευγάρι παγώνει: «Ποιο άγαλμα;», την ρωτά ο πατέρας. «Δεν έχουμε κανένα άγαλμα στο σαλόνι. Πάρε τα παιδιά, πηγαίνετε στην γειτόνισσα και καλέστε την αστυνομία αμέσως», της φωνάζει.

Εκείνη, αφού τα κάνει όλα αυτά, ξανακαλεί τον πατέρα της οικογένειας και τον ρωτά τι συμβαίνει. Εκείνος της εξηγεί ότι δεν έχουν στο σπίτι κανένα άγαλμα-κλόουν, και πως τα παιδιά τις τελευταίες μέρες παραπονιούνται πως ένας κλόουν τους παρακολουθεί όσο κοιμούνται. Φυσικά οι γονείς τους πίστεψαν πως απλώς πρόκειται για παιδικές φαντασιώσεις.

Τι είχε όμως συμβεί στ’ αλήθεια; Στην πραγματικότητα, το «άγαλμα» ήταν ένας άστεγος νάνος, ο οποίος είχε μεταμφιεστεί σε κλόουν και μην έχοντας πού να μείνει, μπήκε στο συγκεκριμένο σπίτι, το οποίο ήταν τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να αποφεύγει εύκολα «ανεπιθύμητες συναντήσεις». Όταν τον έπιασε η αστυνομία, μάλιστα, τους αποκάλυψε πως έμενε στο σπίτι επί δύο εβδομάδες. Τα βράδια πήγαινε στο παιδικό δωμάτιο, ενώ τις υπόλοιπες ώρες κρυβόταν σε άλλα δωμάτια. Την ώρα που η babysitter μπήκε στο σαλόνι, εκείνος δεν το περίμενε και για να μην τον αντιληφθεί «πέτρωσε» επιτόπου και παρίστανε το άγαλμα.

[Ροκομπλόκος]

Εδώ θα παραθέσω και τη "director's cut" κόπια της θεματικής μου ιστορίας που για προφανή λόγο δε μπορούσα να χρησιμοποιήσω στο διαγωνισμό. 

 

Τα φώτα τρεμόπαιξαν στο υγρό, και παγερό υπόγειο εργαστήριο του τρελού καθηγητή Αποκρουστικού, καθώς εκκωφαντικός ήχος ενός κεραυνού που έσκιζε το νυχτερινό ουρανό, σκέπασε για μια στιγμή κάθε  θόρυβο στο απομονωμένο, μυστικό άντρο της Yoyodyne στις ελβετικές Άλπεις… Κάθε θόρυβο εκτός από το σατανικό, μακρόσυρτο γέλιο του ίδιου του καθηγητή που αντήχησε στους πέτρινους τοίχους του μακάβριου οικοδομήματος, δίνοντας στο ήδη φρικιαστικό σκηνικό μια ακόμα πιο τρομακτική νότα. Την ίδια στιγμή,  πιο ψηλά η βαριά θωρακισμένη πόρτα άνοιγε με ένα ανατριχιαστικό τριγμό, και μια σκοτεινή, επιβλητική μορφή έκανε την εμφάνισή της στη βάση της πέτρινης, φθαρμένης από το χρόνο και τη χρήση, σκάλας.

“Είναι ζωντανοοοοοοοοοοοοοο!!!!!”

Έσκουξε γεμάτος ικανοποίηση, κοιτώντας τη να κατεβαίνει τη σκάλα με βήματα βαριά, καθώς το τρεμάμενο από την ένταση της στιγμής, χέρι του, έδειχνε προς το μέρος του τρελού επιστήμονα Κβαντομηχανικού. Μια γκροτέσκα φιγούρα που στα χέρια της κρατούσε ένα χοντρό καλώδιο που ακόμα έβγαζε σπίθες στο σημείο που τα δύο κομμάτια του ενώνονταν με ένα αυτοσχέδιο φις υψηλής τάσης. Τα κίτρινα δόντια του σε συνδυασμό με το μουτζουρωμένο του πρόσωπο και τα όρθια και ελαφρώς καμένα μαλλιά του,τον έκαναν να φαίνεται το ίδιο τρομακτικός με το πλάσμα που κείτονταν μπροστά του , περιτριγυρισμένο από λογής λογής περίπλοκα μηχανήματα με φανερά τα σημάδια φθοράς από το χρόνο, ξεφτισμένα καλώδια και σκονισμένους σωλήνες που μέσα τους έτρεχε ένα περίεργο πράσινο υγρό.

Το βλέμμα του Κβαντομηχανικού ήταν καρφωμένο στο πλάσμα που εκείνη τη στιγμή είχε μισανοίξει τα θολά γαλακτερά του μάτια βγάζοντας ένα απόκοσμο, μακρόσυρτο, μουγκρητό μέσα από τα σφραγισμένα, σάπια του δόντια. Στην έκφρασή του ήταν ζωγραφισμένο το δέος και η έκπληξη γι’ αυτό που μόλις είχαν καταφέρει να πραγματοποιήσουν.

Η μορφή, που δεν ήταν άλλος από το μαυροφορεμένο, σατανικό, αρχηγό της οργάνωσης που, γνέφοντας καταφατικά επικροτούσε, το φρικιαστικό έργο των δύο επιστημόνων που μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες, το είχαν φέρει επιτέλους εις πέρας. Η στιγμή είχε φτάσει και η ανυπομονησία του να δει το δημιούργημά του σε δράση, ήταν παραπάνω από φανερή. Τα χείλη του έτρεμαν και τα δάχτυλά του κινούνταν αμήχανα καθώς ετοιμαζόταν να εκστομίσει τα λόγια που θα έδιναν το έναυσμα για την παγκόσμια κυριαρχία του. Το έναυσμα για την περίοδο της ανείπωτης τυραννίας της Yoyodyne κάτω από το ζυγό των γαντοφορεμένων δακτύλων του, που θα αγκάλιαζαν όλο τον πλανήτη.

“Ο Δαγκανιάρης είναι έτοιμος να τρομοκρατήσει τον κόσμο! Κανείς δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο διάβα του”… “Κανείς δε θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά μου”…

Είπε με βαθιά βραχνή φωνή και ένα ανατριχιαστικό, λαρυγγικό, νευρικό γέλιο τράνταξε το σκοτεινό εργαστήριο…

 

Αλήθεια δεν υπάρχει κανείς; Ή μήπως κάπου εκεί έξω υπάρχει ελπίδα;

[hero5!]

 

πολυ ωραια

Επεξεργάστηκε από hero5!, 03 Μάρτιος 2018 - 17:30:41.

[σαραβακος]

Αναφερομαι σε μια πραγματικη ιστορια που εγινε σε εναν γνωστο μου!!!

Ηταν βραδυ (1 και 30) ειχε παει να παρει κατι απο ενα περιπτερο και ξαφνικα επιασε μια πολυ δυνατη βροχη κοντα του ηταν ενα μοναστιρι του 15ου αιωνα εγκατατελημενο πηγε αυτος να ξαπωστασει μεχρι να τελειωσει η βροχη μπηκε μεσα στο κελαρι και καθισε και ξαφνικα ειδε μια φιγουρα και την ακολουθησε και τον οδηγησε στην τραπεζαρια απο την οποια ακουγονταν τρομακτικα γελια και αυτος ανοιξε πολυ λιγο την πορτα που οδηγει εκει και βλεπει πανω στο τραπεζι μια γυμνη γυναικα η οποια εκλαιγε και ουρλιαζε και γυρω της καθοντουσαν δαιμονες και ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ (ειναι αληθεια ολα ουδεν ψεμα) οι οποιοι την ετρωγαν και πεταγετε ο γνωστος ,ου να την προστατευσει οι δαιμονες αφου την εφαγαν αρχισαν να τρωνε και τον γνωστο μου αλλα για καλη του τυχη ειχε ξημερωσει και οι δαιμονες εφυγαν αυτος ηταν τοσο φοβισμενος που λιπθυμησε μετα κατα τις 9 το πρωι ξυπνησε νομιζε πως ηταν ονειρο αλλα δεν ηταν.ιχε ξεσκιτσει η σαρκα του.Τελος παντων κοιταζε στους τοιχους γυρω του και ειδε ζωγραφιες που απεικονιζαν τους μοναχους να διωχνουν τον Θεο και να προσκυνουντον Διαβολο ο οποιος τους εφαγε μετα. Αφου ειδε τα παντα σε αυτην την αιθουσα ειχε τρομαξει τοσο πολυ που εφυγε τρεχοντας και πηγε σε ενα νοσοκομειο και δεν ξαναπατησε το ποδι του σε αυτην την οδο που ηταν το μοναστιρι.

              ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ 

[Pagouris]

Λοιπον εχω κι εγω να σας διηγηθω κατι. Ας αρχισουμε. Οτι ακουστει παρακατω το εχω βιωσει. Από μικρος ειχα σνα προβλημα. Οποτε πηγαινα σε νεκροταφειο ή περνουσα εστω κι απεξω ποναει το κεφαλι μου παρα πολυ για λιγο και μετα λιγοτερο και μου μενει πονοκεφαλος ολη την μερα. Δεν καταλαβαινα γιατι γινεται αυτο. Νομιζα οτι ειναι ψυχογικο. Μια μερα ειπα στον αδερφο μου να με παει μια τυχαια μερα κοντα σε νεκροταφειο αλλα να μην το ξερω. Πραγματι μετα απο 2 μηνες περιπου με πηγε. Ειπε να παμε βολτα λιγο και εγω ειλικρινα πιστευα οτι δεν προκειται για αυτο. Το μερος ηταν πολυ μακρυα δεν ειχα ξαναπαει και το νεκροταφειο ειχε γυρω δεντρα. Δεν φαινοταν τιποτα. Με το που φτανουμε με πιανει πονοκεφαλος και ταχυπαλμια. Του ειπα τοτε να γυρισουμε γρηγορα πισω γιατι δεν νιωθω καλα. Τοτε μου λεει εδω υπαρχει ενα νεκροταφειο που μου ειχες πει καποτε να ερθουμε. Φυγαμε μετα. Μια αλλη μερα αποφασισα να μπω στο νεκροταφειο του χωριου μου που πηγα και να αντιπετοπισω το οτι εχω. Μπαινω μεσα με πιανει το κεφαλι και μετα μενει σαν κοινος πονοκεφαλος. Καθομαι εκει για λιγη ωρα οσπου νιωθω κατι. Νιωθω κρυο και κατι να με σκεπαζει σαν ναμου βαζουν σεντονι. Ηταν τοσο απαλο το σεντονι που νομισα οτι ηταν η ιδεα μου. Μετα απι λιγο ακουω σαν να περπατα καποιος. Νομισα οτι ηταν η ιδεα. Μετα απο λιγο βλεπω εναν κυριο απο το πουθενα να με ρωτα τι εχω. Του ειπα δεν ξερω (δεν ξερω καν γιατι απαντησα ετσι). Τοτε με κοιτςξε βαθυα στα ματια. Ενιωσα πολυ τρομακτικα αλλα να θελω να κατσω και αλλο. Τον ρωτησα κι εγω τι θελεις και μου λεει χαθηκα. Του λεω και γιατι ηρθες εδω και δεν μου απαντα. Λιγη ωρα μετα με επιασε νυστα. Επεσα για υπνο στο νεκροταφειο. Δεν θυμαμαι τι γινοταν απλα θυμαμαι να με ποιανε ξαφνικη νυστα και να κοιμαμαι. Ξαφνικς ξυπναω και βλεπω οτι περασαν 10 λεπτα που κοιμηθηκα. Γυρναω να δω που ειναι αυτος ο κυριος και ξαφνικα βλεπω εναν ταφο. Στην φωτογραφια υπηρχε ενας κυριος που εμοιςζε πολυ με αυτον που ειδα. Κοιταξα λιγο ποτε πεθανε και ειδα οτι ειχε πεθανει την ημερα που ημουν εκει. Το ετος δεν το θυμαμαι. Με το που το βλεπω φευγω αλλα πολυ αργα (ζαλιζομουν ακομη). Οσο γυρναγα τοσο γινομουν και καλυτερα και στο τελος εφτασα. Για καποιο λογο μπηκα μεσα και εβαλα τηλεοραση σαν να μην γινοταν τιποτα. Ημουν σαν να το ειχα ξεχασει. Μετα απο λιγη ωρα με ρωτησαν που ημουν και καταλαβα τι εγινε. Δεν τους το ειπα τοτε γιατι θα με βγαζαν τρελο (δεν ενοιωσα καν την επιθυμια να το πω και μετα απο 1 μηνα τους εξηγησα τι εγινε.

[σαραβακος]

ΠΡΟΣΟΧΉ ΠΟΛΎ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ

Το 1990 στα Χανιά, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι λίγο πιο έξω, ισχυρίζονται οι κάτοικοι ότι τα βράδια ακούν διάφορες φωνές. Μάλιστα, αρκετές φορές, το σπίτι είχε αναμμένα τα φώτα και είπαν ότι έβλεπαν σκιές να περπατάν μέσα.

Ένα βράδυ του Οκτωβρίου, ένα ζευγάρι εφήβων, αποφάσισαν να εξερευνήσουν το σπίτι και να δουν τι έγινε εκεί μέσα. Άνοιξαν τους φακούς και μπήκαν από την ξεκλείδωτη πόρτα. Ό,τι αντικείμενο υπήρχε μέσα ήταν σπασμένο. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά στο εσωτερικό του σπιτιού, είδαν έναν τοίχο με έξι μεγάλους ανάποδους σταυρούς και ακριβώς πάνω από αυτούς τον αριθμό 666.

Η κοπέλα ήθελε να φύγουν, αλλά ο φίλος της είπε πως έπρεπε να βρουν τι ακριβώς συνέβη εκεί. Πήγαν στο υπόγειο για να βρουν κι άλλα στοιχεία. Είδαν στο πάτωμα μία μεγάλη πεντάλφα και στις 5 άκρες της είχε πολύ ξεραμένο αίμα. Μπροστά από την πεντάλφα είχε 5 αναποδογυρισμένους κουβάδες.

Κοιτούσαν παρατηρητικά την πεντάλφα όταν άκουσαν από την μπροστινή πόρτα φωνές να καλούν τα ονόματα τους. Μπήκαν στο δωμάτιο και η πόρτα πίσω τους έκλεισε. Πάνω σε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι βρήκαν ένα μαύρο άλμπουμ, το πήραν και οι φωτογραφίες που είχε μέσα ήταν από μία τελετή που έγινε εκεί.

Πήραν μαζί τους το άλμπουμ και πήγαν να βγουν από την πόρτα. Την άνοιξαν και είδαν 5 σκιές με κουκούλες να κρατούν 5 ανάποδους σταυρούς και έψαλαν κάποιον ύμνο. Βγήκαν τρέχοντας από το σπασμένο παράθυρο που είχαν πίσω τους και πήγαν στο σπίτι της κοπέλας. Την επόμενη μέρα παρέδωσαν το άλμπουμ στην αστυνομία να εξιχνιάσει την υπόθεση και το ζευγάρι δεν ασχολήθηκε ποτέ με το σπίτι και ότι είχε σχέση με αυτό καθώς οι σκιές καταράστηκαν αυτό το χωριό και όλοι οι κάτοικοι πέθαναν μυστηριωδώς μαζί τους και οι αστυνόμοι και το άλμπουμ εξαφανίστηκε.Οι αστυνομία από άλλα χωριά και νομούς ψάχνουν ακόμα το άλμπουμ και τον λόγο θανάτου των χωρικών.Α επίσης το σπίτι εξαφανίστηκε μετά από αυτό το συμβάν.Το ίδιο πράγμα σημειώθηκε σε άλλα 3 χωριά όπου οι κάτοικοι είδαν το ίδιο σπίτι και έψαξαν μέσα σε αυτό και για κακή τους τύχη αυτοί οι χωρικοί πέθαναν κάτω από αδιευκρίνηστες συνθήκες.

Επεξεργάστηκε από σαραβακος, 02 Σεπτέμβριος 2018 - 14:17:19.

[σαραβακος]

 

ΠΡΟΣΟΧΉ ΠΟΛΎ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ

Το 1990 στα Χανιά, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι λίγο πιο έξω, ισχυρίζονται οι κάτοικοι ότι τα βράδια ακούν διάφορες φωνές. Μάλιστα, αρκετές φορές, το σπίτι είχε αναμμένα τα φώτα και είπαν ότι έβλεπαν σκιές να περπατάν μέσα.

Ένα βράδυ του Οκτωβρίου, ένα ζευγάρι εφήβων, αποφάσισαν να εξερευνήσουν το σπίτι και να δουν τι έγινε εκεί μέσα. Άνοιξαν τους φακούς και μπήκαν από την ξεκλείδωτη πόρτα. Ό,τι αντικείμενο υπήρχε μέσα ήταν σπασμένο. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά στο εσωτερικό του σπιτιού, είδαν έναν τοίχο με έξι μεγάλους ανάποδους σταυρούς και ακριβώς πάνω από αυτούς τον αριθμό 666.

Η κοπέλα ήθελε να φύγουν, αλλά ο φίλος της είπε πως έπρεπε να βρουν τι ακριβώς συνέβη εκεί. Πήγαν στο υπόγειο για να βρουν κι άλλα στοιχεία. Είδαν στο πάτωμα μία μεγάλη πεντάλφα και στις 5 άκρες της είχε πολύ ξεραμένο αίμα. Μπροστά από την πεντάλφα είχε 5 αναποδογυρισμένους κουβάδες.

Κοιτούσαν παρατηρητικά την πεντάλφα όταν άκουσαν από την μπροστινή πόρτα φωνές να καλούν τα ονόματα τους. Μπήκαν στο δωμάτιο και η πόρτα πίσω τους έκλεισε. Πάνω σε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι βρήκαν ένα μαύρο άλμπουμ, το πήραν και οι φωτογραφίες που είχε μέσα ήταν από μία τελετή που έγινε εκεί.

Πήραν μαζί τους το άλμπουμ και πήγαν να βγουν από την πόρτα. Την άνοιξαν και είδαν 5 σκιές με κουκούλες να κρατούν 5 ανάποδους σταυρούς και έψαλαν κάποιον ύμνο. Βγήκαν τρέχοντας από το σπασμένο παράθυρο που είχαν πίσω τους και πήγαν στο σπίτι της κοπέλας. Την επόμενη μέρα παρέδωσαν το άλμπουμ στην αστυνομία να εξιχνιάσει την υπόθεση και το ζευγάρι δεν ασχολήθηκε ποτέ με το σπίτι και ότι είχε σχέση με αυτό καθώς οι σκιές καταράστηκαν αυτό το χωριό και όλοι οι κάτοικοι πέθαναν μυστηριωδώς μαζί τους και οι αστυνόμοι και το άλμπουμ εξαφανίστηκε.Οι αστυνομία από άλλα χωριά και νομούς ψάχνουν ακόμα το άλμπουμ και τον λόγο θανάτου των χωρικών.Α επίσης το σπίτι εξαφανίστηκε μετά από αυτό το συμβάν.Το ίδιο πράγμα σημειώθηκε σε άλλα 3 χωριά όπου οι κάτοικοι είδαν το ίδιο σπίτι και έψαξαν μέσα σε αυτό και για κακή τους τύχη αυτοί οι χωρικοί πέθαναν κάτω από αδιευκρίνηστες συνθήκες.

 

σας αρεσε η τρομακτικη ιστορια μου αληθηνη ειναι

[Tayrun]

I will tell you a story that i think was ALMOST a nightmare.

 

I was about 12 years old i was dreaming that i was falling off a cliff, when I suddenly woke up with the feeling that someone gave me a batch of cakes.

 

Uff i thought well before falling someone woke me up, but heck I could see it in a different way. not with cakes.

 

In the end i think the story was about a book that the "doctor from Lhasa" was reading let me influence by age.

 

Επεξεργάστηκε από Tayrun, 27 Σεπτέμβριος 2018 - 02:59:06.