Χαιρετώ την κοινότητα!
Έχουν ανάψει τα αίματα καθώς όπως ξέρουμε και σας έχω πρήξει, είμαστε στις μέρες που περιμένουμε το Halloween.
Λοιπόν, σε αυτό το νήμα μπορούμε να γράφουμε τρομακτικές ιστορίες, μικρές και μεγάλες, με αίσιο ή άδοξο τέλος. Άλλα πάνω από όλα να είναι για την γιορτή. Θέλω τη υπομονή σας. Την παρακάτω ιστορία την σκέφτηκα μόνη μου.
Αρχίζω εγώ λοιπόν!
Ήταν το βράδυ του Halloween.Όλα τα παιδάκια είχαν ντυθεί κάτι, λογιών λογιών μικρά "τερατάκια" ξεχύθηκαν στην πόλη και ζητούσαν τα καθιερωμένα "λίτρα" τους.
Όμως η μικρή Ελίζα δεν ντύθηκε. Οι γονείς της την παρότρυναν να το κάνει αλλά αυτή σε καμία περίπτωση δεν θα πήγαινε. Δεν πίστευε στα φαντάσματα ούτε στα περίεργα πλάσματα στα παραμύθια και στις ταινίες.
Έλεγε πως ούτε οι φίλες της θα πήγαιναν επειδή ούτε και αυτές πίστευαν.
Ένα από τα συνηθισμένα ψέματα που έλεγε στους γονείς της. Ήθελαν να την βλέπουν χαρούμενη και τους έδωσε την ψευδαίσθηση ότι περνάει καλά και αυτοί δεν μπήκαν καθόλου περισσότερο μέσα στο θέμα, ρωτώντας την ποιες είναι οι φίλες τις, τι κάνουν, κ.τλ. Οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν, και η Ελίζα συνέχιζε το καθιερωμένο της ψέμα κάθε χρόνο με δικαιολογία να μην πάει να γιορτάσει το Halloween.
"Σάμπως είδα ποτέ φάντασμα για να πιστέψω σε αυτά?" έλεγε από μέσα της. Και δεν ήθελε να γιορτάσει κάτι που δεν πίστευε πως έχει ουσιαστικό λόγο που υπάρχει.
Θυμάται όμως τις ιστορίες της γιαγιάς της που της έλεγε κάθε βράδυ. Την μάγευε με τις περιπέτειες φαντασμάτων αλλά για αυτήν έμεναν απλά παραμύθια.
Από τότε που έφυγε όμως κανείς δεν τις έλεγε ιστορία και έτσι έμενε μόνη της.
Στο σχολείο ήταν ήσυχο παιδί. Στα μαθήματα όμως δεν πρόσεχε, καθώς οι δασκάλες ης την έπιασαν να ζωγραφίσει παράξενα πράγματα πάνω στα βιβλία της.
Ποτέ δεν την ρώτησαν τι ήταν αυτές οι περίεργες φιγούρες, παρά μόνο της έλεγαν να σταματήσεις και να προσέχει.
Όταν η κατάσταση είχε φτάσει το απροχώρητο, είπαν στους γονείς της τι τρέχει.
Οι γονείς της δεν την ρώτησαν τι ζωγράφιζε αλλά μόνο την μάλωσαν και της είπαν να βάλει μυαλό.
Η αλήθεια είναι πως, παρόλο που δεν πίστευε στα φαντάσματα, αυτό που ζωγράφιζε ήταν οι φανταστικοί της φίλοι. Δεν είχε κανέναν, και κανείς δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για αυτήν.
Είχαμε μένει στην νύχτα του Halloween σωστά?
Η Ελίζα έπεσε για ύπνο, ενώ όλοι οι άλλοι ντύθηκαν και βγήκαν.
Μόλις πάει να αποκοιμηθεί, ακούει κάτι μυστήριες φωνές . Μα ταυτόχρονα της φαινόντουσαν γνωστές.
" Ελίζα γιατί κάθε χρόνο μένεις στο σπίτι σου? Σε βλέπουμε καθημερινά αλλά εσύ ποτέ δεν θέλεις να μας επισκεφτείς..."
"Και... πως θα σας βρω?"
"Σήμερα είναι η γιορτή μας. Όλα τα ανόητα παιδιά που σε κοροϊδεύουν βγαίνουν έξω και γιορτάζουν για μας και εσύ που είσαι φίλη μας δεν θέλεις να έρθεις?"
"Θα το κάνω για εσάς. Μόνο εσάς. Κανείς δεν νοιάστηκε για εμένα."
Οι γονείς της από τότε δεν την ξαναείδαν. Δεν την ένοιαζε για αυτούς επειδή το μόνο που ήθελαν είναι να βλέπουν επιφανειακά ότι είναι χαρούμενη.
Κάθε χρόνο αυτή και φίλοι της γιορτάζουν. Και έτσι, αφού κανείς δεν ρώτησε τίποτα για αυτήν αυτή κάθε χρόνο σας ρωτάει...
"Φάρσα ή κέρασμα?"
Περιμένω τις δικές σας ιστορίες!
Καλό σας Halloween! 
