Μεταπήδηση στο περιεχόμενο


Φωτογραφία

Η θυσία

Ιστορία

  • Παρακαλούμε συνδεθείτε για να απαντήσετε
4 απαντήσεις σε αυτό το θέμα

#1 Hurric4ne VII

Hurric4ne VII

    Πλατινένιος Ήρωας

  • Team Hero Zero
  • 1.553 μηνύματα
  • ΤοποθεσίαΩχ με ψάχνουν πάλι
  • Ομάδα:#TeamLucifer
  • Κόσμος:GR19






Φήμη: 4.441

Δημοσιεύτηκε 14 Απρίλιος 2020 - 18:42:36

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία μίνι-ιστορία από ένα ανθολόγιό μου, στο οποίο επινοώ ιστορίες ώστε να καταλάβω συναισθήματα που δεν έχω νιώσει, ονόματι "Μυστική Εμμονή". 

Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω κάτι σχετικό και θα ήθελα να μαντέψετε εσείς ποιο/α συναισθήματα θέλω να προσεγγίσω κατά κύριο λόγο, καθώς και να σχολιάσετε. Ελπίζω το παρακάτω να αποτελέσει τροφή για σκέψη.

Καλό σας διάβασμα και ευχαριστώ για τον χρόνο σας. :)

 

Η Ολίβια Κάρπεντερ παντρεύτηκε τον Αρτζ Μάρστοουν το 1859. Από τότε ζούσαν μέσα στην πολυτελή τους έπαυλη, με το αφοσιωμένο προσωπικό τους. 

Η Ολίβια ένα πρωινό κατέβηκε τις σκάλες που καλύπτονταν από ένα ακριβό μάλλινο χαλί. Πέρασε από το σαλόνι με τους πίνακες των προγόνων της, τη βιβλιοθήκη με τα αμέτρητα βιβλία που δε θα μπορούσε να διαβάσει ούτε σε 10 ζωές, καθώς περπατούσε στο αψεγάδιαστο στην γυαλάδα μάρμαρο της έπαυλης της οποίας της έδωσε ο πατέρας της για τον γάμο της. Ήταν ψυχρό, σαν την ίδια. 

Κάποια στιγμή κάθισε στο μπαλκόνι της, σε μία καρέκλα με μαξιλάρι και δίπλα σε ένα μικρό τραπεζάκι. 

- Ελίζαμπεθ, θα ήθελα να μου σερβίρεις το πρωινό μου τσάι σε παρακαλώ. Είπε αδιάφορα καθώς ατένιζε τη θέα του μεγαλειωδούς κήπου της με τα ελληνικά αγάλματα. Τι ανούσια σπατάλη, σκέφτηκε.

- Μάλιστα κυρία. 

Ήταν μία αρκετά σκληρή γυναίκα. Τα τείχη που είχε χτίσει εσωτερικά ήταν σχεδόν μεγαλύτερα από τους ατελείωτους σε ύψος τοίχους της έπαυλής της στο όνομά της. Και από τότε που παντρεύτηκε μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο. Συμπαθούσε τον άντρα της, Αρτζ, αλλά δεν τον αγαπούσε ιδιαίτερα. Ήταν ευχάριστη παρέα, μα ποτέ αρκετά έμπιστη ή έστω κατάλληλη για να ανοιχτεί σε αυτήν και να αφήσει τους μεγαλύτερους φόβους και τις επιθυμίες της να βγουν στην επιφάνεια. Και τίποτα γι'αυτήν δε θα ήταν κατάλληλο, διότι το να δένεσαι με κάποιον τόσο χωρίς επιφύλαξη, δεν ήταν μόνο ακατάλληλο, αλλά απαγορευμένο γι'αυτήν.

- Αρτζ, καλημέρα γλυκιέ μου. 

- Καλημέρα Ολίβια. Που είναι το μυαλό σου πάλι;

- Στην κρίση του εργοστασίου του πατέρα μου. Οι εργάτες έκαναν απεργία.

- Ναι απαιτούν νέα δικαιώματα εργασίας, λιγότερες ώρες. Θα επανέλθουν όλα στο φυσιολογικό τους, μην ανησυχείς. Αν και... όχι ότι πρόκειται ποτέ να ανησυχούσες.

- Γιατί το λες αυτό; Γύρισε με σαρκαστικό τόνο αλλά με ειλικρινή απορία.

- Δεν είναι λες και η έκθεση συναισθημάτων είναι ας πούμε.. το φόρτε σου. Το Αρτζ το μετάνιωσε που το είπε μόλις το ξεστόμησε.

-Τα έχουμε πει αυτά Αρτζ. Αναστέναξε. Τα έντονα συναισθήματα είναι για τους ηλίθιους. 

Ο Αρτζ κοίταξε κάτω με ένα απογοητευμένο και συνάμα νευριασμένο βλέμμα και έναν αναστεναγμό.

- Σε ευχαριστώ Ελίζαμπεθ, μπορείς να πηγαίνεις, είπε με χαμόγελο η Ολίβια.

- Φυσιολογικούς ηλίθιους, αποκρίθηκε ξαφνικά ο Αρτζ και σήκωσε το κεφάλι του. 

- Τι θέλεις να πεις Αρτζ; Δεν ξύπνησα με σκοπό να χαλαστώ. Ήπιε μία γουλιά από το τσάι της.

- Εννοώ ότι είμαστε παντρεμένοι 7 χρόνια. Θα έβλαπτε να με κάνεις να νιώσω έστω και λίγο ευπρόσδεκτος; Είπε με φανερή ψυχική κούραση.

- Μην είσαι υπερευαίσθητος, εξάλλου, δεν είναι λες και επιλέξαμε εμείς να έρθουν έτσι τα πράγματα. 

- Το άλλο άκρο δεν είναι καλύτερο. Μπορεί να μην επιλέξαμε τον γάμο μας, αλλά θα μπορούσες να προσπαθήσεις να μην τον κάνεις τόσο ανυπόφορο. Πάω να συνεχίσω την έρευνά μου. Θα έρθω για πρωινό μετά.

- Νομίζω ότι λέμε το ίδιο, καλέ μου.

Ο Αρτζ ξεφύσηξε. Δεν απάντησε αντ'αυτού, έφυγε.

Όλα φάνταζαν κενά σε αυτήν την έπαυλη. Όλα ήταν μονότονα και τυπικά με συχνές τις απόπειρες του πονεμένου Αρτζ να τραβήξει την προσοχή της συζύγου του, συχνά αγνοώντας τους λόγους που την οδήγησαν να καταλήξει σε αυτό το σημείο. Ή τουλάχιστον, σταμάτησε να προσπαθεί να μάθει μέχρι το 3ο έτος του γάμου τους. Από ένα σημείο και μετά τα παράτησε και όλα όσα έμειναν ήταν εκείνο το παράπονο και εκείνα τα ελληνικά αγάλματα που, ήταν τόσο άχρηστα όσο και η προσπάθειές του να πλησιάσει την Ολίβια.

Ήρθε η ώρα του βραδινού. Επικράτησε απόλυτη σιωπή όσο το ζευγάρι έτρωγε, με τα κεριά να τρεμοσβήνουν στον παλμό της καρδιάς του Αρτζ που σκόπευε να κάνει μία πρόταση απόψε.

- Τι σκέφτεσαι; Λες και οι δικοί μας υπηρέτες να κάνουν απεργία; Είπε ο Αρτζ παιχνιδιάρικα.

- Ας προσπαθήσουμε να τους έχουμε όσο πιο ικανοποιημένους μπορούμε. Δε θέλουμε να πέσει δηλητήριο στο φαγητό μας και να μας φάνε τα ζιζάνια του κήπου που δε θα φροντίζεται πλέον, έτσι;

- Πιστεύεις ότι ο πατέρας σου νοιάζεται για τους εργάτες του; 

- Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μετά το θάνατο της μητέρας ο πατέρας μου νοιάζεται μόνο για το εργοστάσιο. Για χάρη αυτού θα κάνει οτιδήποτε για να συνεχίζουν να εργάζεται το προσωπικό, είτε νοιάζεται γι'αυτούς είτε ή όχι. Θα κάνει τα πάντα, εδώ αντάλλαξε εμένα για να αυξήσει τις επενδύσεις του με τον συνεταιρισμό του δικού σου πατέρα σα να είμαι αγελάδα, ένας όχλος θα τον εμποδίσει;

- Πιστεύεις ότι σου φέρομαι σαν αγελάδα; Είπε ξεκάθαρα προσβεβλημένος ο Αρτζ.

- Δεν φταις και ούτε έχεις σχέση εσύ κάπου Αρτζ, μιλάω για τον πατέρα μου.

- Και για τον γάμο μας.

- Ναι.

Ακολούθησε μεγάλη παύση. Ο Αρτζ ένιωθε ακόμα πιο νευρικός, γι'αυτό και συνέχισε για να τελειώνει με αυτό.

Η Ολίβια έχασε τη μητέρα της σε υπερβολικά μικρή ηλίκια, προτού καν μπορούσε να είναι σε ψυχική ωριμότητα ώστε να ξέρει και να μπορεί να θρηνήσει. Γι'αυτό ποτέ δεν στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα. Δεν τη γνώρισε ώστε να της λείπει κάτι, ήταν απλά μπερδεμένη. Ωστόσο ο πατέρας της ήταν συντετριμμένος στην αρχή, μέχρι που ασχολήθηκε με το εργοστάσιο. Δεν το είπε ποτέ αυτό στον Αρτζ, αλλά αν ήταν να δεθεί με κάποιον και μετά να κάνει ανούσια πράγματα για ξεχάσει τον χαμό ή τον αποχωρισμό του, τότε η ίδια δε θα το ήθελε αυτό. Το θεωρούσε μίζερο και αξιολύπητο, το τι θα κάνει ένας άνθρωπος για να ξεχάσει τον πόνο. Γιατί να μπει καν στον κόπο τότε; Η ίδια δεν πίστευε στα παραμύθια για να νομίζει πως θα έχει ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά πίστευε πως κάθε στενή σχέση είναι η αρχή ενός ατελείωτου κύκλου δυστυχίας.

Το κόστος όμως ήταν να νιώθει νεκρή. Κάθε μέρα είναι η ίδια, κάθε βλέμμα το ίδιο κενό. Κάθε άνθρωπος, ανάσα, θέα, ρηχή και άψυχη. Έβλεπε τα πορτρέτα των προγόνων της, τον περιποιημένο κήπο της και τίποτα δεν την έμπνεε. Τελικά έμοιαζε με εκείνα τα ανούσια ελληνικά αγάλματα πολύ περισσότερο απ'όσο νόμιζε.

 

- Ολίβια. 

- Αρτζ.

- Νιώθω πως δεν εκτιμάς εμάς, ό,τι έχεις. Τη ζωή γενικά. 

- Γιατί το λες αυτό; 

- Γιατί τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση. Ίσως είναι επειδή όλη τη ζωή σου τα είχες όλα στα πόδια σου και πλέον δε μπορείς να δεις κάτι παραπάνω. Γι'αυτό προτείνω να δεις κάτι πιο "κάτω".

- Τι εννοείς;

- Πόσο καιρό έχεις να επισκεφτείς το εργοστάσιο του πατέρα σου; 

- Έχει καιρό. Είπε η Ολίβια, στρέφοντας το βλέμμα της στο πλάι.

- Προτείνω να πάμε. Αν δεις τη μιζέρια στον κόσμο εκεί έξω, τον πόνο, την φτώχεια, την εξαθλίωση. Ίσως να δεις τα πράγματα διαφορετικά.

- Μη λες ανοησίες βραδιάτικα Αρτζ, είπε με ένα ψεύτικο χαχανιτό. 

- Ολίβια. Είπε και έπιασε τρυφερά το χέρι της. Ίσως χρειάζεσαι βοήθεια. 

Εκείνη ηρέμησε. Έκλεισε τα μάτια της για λίγο και αφουγκράστηκε την στιγμή. Τα άνοιξε πάλι με αναπάντεχη θλίψη αλλά και ηρεμία στο βλέμμα της, σαν ταπεινωμένος σκύλος.

- Ίσως. Είπε εκείνη.

Εκείνος χαμογέλασε ελαφρά.

- Αύριο το πρωί θα πάμε, ναι; Ξεκουράσου λίγο, πάνε για ύπνο. 

 

Την επόμενη μέρα όντως, με μία άμαξα δύο αλόγων πήγαν στο εργοστάσιο του πατέρα της. 

Μόλις κατέβηκαν, στάθηκε λίγο η Ολίβια και διάβασε φωναχτά το όνομα της επιχείρησης. 

- "Καύσιμα Κάρπεντερ και Μάρστοουν". Γέλασε κοφτά και είπε ειρωνικά: στοίχημα πως αν έμπαινα χωρίς να είμαι ντυμένη έτσι, δε θα με αναγνώριζε ούτε ο πατέρας μου.

Ο Αρτζ δεν αποκρίθηκε. Ένιωσαν τη λάσπη κάτω, μύρισαν την δυσάρεστη μυρωδιά της ατμόσφαιρας και αντίκρισαν το αποτρόπαιο θέαμα ανδρών στη βρωμιά και τον ιδρώτα, να δουλεύουν κάτω υπό απάνθρωπες συνθήκες. Μπορούσε να αισθανθεί κάποιος τη μιζέρια και την εξαθλίωση από εκατοντάδες μέτρα μακριά. 

- Τι έχεις να πεις; Είπε ο Αρτζ αφού έκαναν μία βόλτα γύρω από το εργοστάσιο. 

- Υπάρχει πολύ… ζωντάνια. Είπε αυτή, σχεδόν χαμογελώντας. Έπρεπε να λυπηθεί τους εργάτες αλλά τους ζήλευε. Τους ζήλευε, γιατί τουλάχιστον ήταν ζωντανοί.

- Τι θες να πεις; 

Στάθηκε για λίγο. Κατάλαβε πως έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τα λόγια της.

- Εννοώ… είναι πολύ άσχημα εδώ.

- Βλέπεις; Εμείς είμαστε μέσα στη χλιδή και δε μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε.

- Έχεις δίκιο. Ύψωσε το βλέμμα της στον ουρανό ο οποίος δεν ήταν όπως τον συνήθισε. Ήταν σαν τα χρώματα των καυσαερίων να καταβρόχθισαν το καθαρό μπλε. 

- Πάμε πίσω στο σπίτι μας; 

Δεν ήθελε να φύγει. Τουλάχιστον όχι να πάει πίσω σε εκείνο το κενό σπίτι, εκείνο που της έδωσε ο πατέρας της ως αντάλλαγμα για τα συναισθήματά της. Αλλά είπε εκείνη διστακτικά ναι. 

Πέρασαν λίγοι μήνες και όλο και πιο δυστυχισμένη γινόταν η Ολίβια. Τώρα όχι μόνο ήταν πάλι κλεισμένη, αλλά έπρεπε να δείξει ότι είναι χαρούμενη με αυτό. Της θύμιζε τα ζώα του τσίρκου - υπέφεραν μα ήταν καλά εκπαιδευμένα να κάνουν κόλπα, να δείχνουν εύθυμα, βάζοντας το θέαμα των άλλων πάνω από τη δική της ευτυχία. Η μόνη διαφορά είναι πως εκείνη αιχμαλώτισε τον εαυτό της κατ' επιλογή.

Σιχάθηκε τον κήπο της, τα χαλιά της, τα βιβλία της, τον άνδρα της. Σιχάθηκε το προσωπικό της, το πρωινό τσάι της, τα ελληνικά της αγάλματα. Αλλά κυρίως, σιχάθηκε τον εαυτό της. Της φαινόταν τόσο αποκρουστικό το πόσο υποκρίτρια ήταν. Έγινε και αυτή μία από τις πλούσιες "κυρίες" της αυλής, που μόνο δείχνουν και τίποτε άλλο δεν κάνουν. Γι'αυτό και μία μέρα το πήρε απόφαση. Πήρε από ένα μπαούλο κρυμμένο σε μία αποθήκη ρούχα του παππού της, τα έσκισε λίγο για να μοιάζουν με κουρέλια, και έφυγε κρυφά. Πήγε στο μόνο μέρος που ήξερε καλά. Το ήξερε, γιατί ήταν αυτό που προτίμησε ο πατέρας του αντί γι'αυτήν.

Το εργοστάσιο.

Έκανε πλαστά χαρτιά. Βρήκε ένα νέο όνομα. Έπιασε δουλειά εκεί. Και είχε δίκιο. Κανείς δεν την αναγνώρισε. 

Δεν έχει σημασία η μιζέρια, η φτώχεια, η εκμετάλλευση πλέον. 

Τουλάχιστον ένιωθε ζωντανή.


  • Αυτό αρέσει στον/η achilleas33, ioantheod, Lilika και σε 6 άλλους

#2 grigrist

grigrist

    Θρυλικός Ήρωας

  • Members
  • ΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδα
  • 2.838 μηνύματα
  • ΤοποθεσίαHero Zero
  • Κόσμος:GR1



Φήμη: 4.280

Δημοσιεύτηκε 14 Απρίλιος 2020 - 21:09:51

Είναι εξαιρετικό. Όχι τόσο από άποψη ηθικού μηνύματος (αρκετά συχνό ομολογουμένως) όσο από άποψη λογοτεχνικής έκφρασης, ροής και χρήσης λέξεων, επιθέτων, παρομοιώσεων κ.α. ως συμβολικών και εννοιολογικών χαρακτηριστικών που προσδίδουν στο κείμενο ένα συμβολικό χαρακτήρα που απαιτεί αποκωδικοποίηση. Και προφανώς αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει με την πρώτη, αυτό σημαίνει πετυχημένο. Και εδώ είναι. Το Ολίβια δηλαδή ως όνομα νομίζω δεν είναι τυχαίο(κυκλοθυμία, αντιφατικότητα)  αλλά δεν μπορώ και να το συσχετίσω. 

 

(y)

 

Θέλω κι άλλα  (grin)


  • Αυτό αρέσει σε arxontas123 και Hurric4ne VII

#3 Hurric4ne VII

Hurric4ne VII

    Πλατινένιος Ήρωας

  • Team Hero Zero
  • 1.553 μηνύματα
  • ΤοποθεσίαΩχ με ψάχνουν πάλι
  • Ομάδα:#TeamLucifer
  • Κόσμος:GR19






Φήμη: 4.441

Δημοσιεύτηκε 15 Απρίλιος 2020 - 11:52:43

Ζω για τέτοια παρατηρητικότητα. Χαίρομαι πολύ που αντί να σας δώσω εγώ τροφή για σκέψη μου έδωσε άλλος.  (grin)

 

Θα το σκεφτώ.


  • Αυτό αρέσει σε arxontas123 και grigrist

#4 arxontas123

arxontas123

    Ασημένιος Ήρωας

  • Members
  • ΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδαΚουκκίδα
  • 773 μηνύματα
  • Τοποθεσία32 μοίρες βόρεια και 53 μοίρες δυτικά,στην Ατλαντίδα
  • Κόσμος:GR10
  • Ήρωας:arxontas123



Φήμη: 1.981

Δημοσιεύτηκε 15 Απρίλιος 2020 - 16:46:17

Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ακριβώς είναι το συναίσθημα ή τα συναισθήματα που προσπαθείς να προσεγγίσεις για να πω την αλήθεια.

Μπορώ να πω πως είναι μια προσπάθεια να προσεγγίσεις μια κατάσταση όμως.

 

Το ηθικό μήνυμα το έχω συναντήσει σε παραμύθια/παραβολές που έχω διαβάσει,όντως το συναντάς συχνά όπως είπε ο κύριος από πάνω  :P Δεν είναι κακό ωστόσο! 

 

Πιστεύω πως θα μπορούσες να εμβαθύνεις και να δώσεις και άλλα μηνύματα πέρα από αυτό,αν είχες ένα ανάλογο βίωμα με αυτό που περιγράφεται στο κείμενο σου,όμως αφού όπως αναφέρεις στην αρχή είναι η προσπάθειά σου να προσεγγίσεις κάτι που δεν έχεις βιώσει,τότε είναι πάαααρα πολύ καλό!

 

Πάντως είμαι αρκετά σίγουρος πως αν έγραφες κάτι ανάλογο για μία κατάσταση/συναίσθημα που έχεις βιώσει θα ήταν ανώτερο και ξεχωριστό το μήνυμα,όμως αυτό για να το διαβάσουμε εμείς θα απαιτούσε να εκθέσεις ένα μέρος του εαυτού σου δημόσια σε αγνώστους,κάτι το οποίο δεν θα στο ζητήσω,είναι κάτι που εσύ ξέρεις αν θέλεις να κάνεις.

 

Θα συμφωνήσω με τον τραχανά πιο πάνω όμως,θέλω και άλλα!  (grin)


  • Αυτό αρέσει σε grigrist και Hurric4ne VII

(bomb) (bomb)  (bomb)  (bomb) 

      (bomb)        (bomb) 

 

 

 


#5 Hurric4ne VII

Hurric4ne VII

    Πλατινένιος Ήρωας

  • Team Hero Zero
  • 1.553 μηνύματα
  • ΤοποθεσίαΩχ με ψάχνουν πάλι
  • Ομάδα:#TeamLucifer
  • Κόσμος:GR19






Φήμη: 4.441

Δημοσιεύτηκε 16 Απρίλιος 2020 - 08:53:41

Η προσπάθεια ήταν περισσότερο να καταλάβω πώς νιώθει ένας άνθρωπος που φοβάται να δεθεί με άλλους. Έπλασα μία κατάσταση στην οποία θα μπορεί να γίνει αντικατοπτρισμός αυτού του συναισθήματος και στην πορεία κατάλαβα τα άλλα συναισθήματα που διέπονται από αυτήν την κατάσταση. Τη ματαιοδοξία, την κενότητα, τη μελαγχολία κ.τλ. 

 

Δεν προσπάθησα να εφαρμόσω κάποιο ηθικό δίδαγμα η αλήθεια. Δεν προωθώ όσους νιώθουν κενότητα και φόβο να φύγουν απλά από τα σπίτια τους (σοβαρα τώρα, έχουμε και καραντίνα φτου φτου).  (grin) Αν όμως αυτό σας έμπνεε το κείμενο, βγήκε αυθόρμητα.  :X

 

Η αλήθεια είναι πως τα υπόλοιπα δεν έχουν το ίδιο στυλ και δομή και τα περισσότερα είναι αρκετά "σκοτεινά" και ακραία (ίσως και αμφιλεγόμενα) όσον αφορά τα σενάρια και έτσι, τουλάχιστον από αυτό το ανθολόγιο, δε θα επεκταθώ ιδιαίτερα. Σε αντίθεση με το συγκεκριμένο, εστιάζουν περισσότερο στα συναισθήματα και δεν εχουν κάποια ιδιαίτερη πλοκή, όπως είπες.

 

Ευχαριστώ για τον σχολιασμό σου! 


  • Αυτό αρέσει σε arxontas123, grigrist και ΤΕΜΠΕΛΗΣ





Επίσης έχει ετικέτα με μία ή παραπάνω από αυτές τις λέξεις κλειδιά: Ιστορία

0 χρήστες διαβάζουν αυτό το θέμα

0 μέλη, 0 επισκέπτες, 0 ανώνυμοι χρήστες