43 replies to this topic

[kristin1]

Παιδιά ο Καρνέζης δεν ήταν ζεστός δεν έπιασε την μπάλα.Οπότε δεν είταν σε ετοιμότητα.Μητρογλου 90+3 φοβερή κεφαλιά.Σαλπιγκίδης 1ο ημίχρονο τέλεια φαση.Η μπάλα δεν είθελε να μπεί.

[ÃĐŘeãŞ10]

     
 

[ÃĐŘeãŞ10]

Είναι οι στιγμές, που λες «γιατί ρε γα%$; Οχι έτσι. Καλύτερα να τρώγαμε τρία , αλλά όχι έτσι. Ετσι δεν αντέχεται». Ετσι αισθάνομαι μετά το τέλος του αγώνα με την Κόστα Ρίκα και τον αποκλεισμό στα πέναλτι από τους «8» του Μουντιάλ . Η δεύτερη σκέψη είναι, ότι «έχουμε σκάσει , δεν θα κλείσουμε μάτι απόψε, διότι αποκλειστήκαμε από τους «8» του Μουντιάλ». Ούτε στα όνειρά μας αυτό πριν από 10 χρόνια, όταν αυτή η Εθνική Ανδρών άρχισε να μας κάνει περήφανους. Η στενοχώρια για τον αποκλεισμό από τα προημιτελικά του Μουντιάλ, σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας, σημαίνει μεγάλη πρόοδο για αυτή την Εθνική. Παλιά , το 1994 πανηγυρίζαμε που παίζαμε στα τελικά του Μουντιάλ, 20 χρόνια μετά στενοχωριόμαστε που δεν περάσαμε στους «8». Ποιος να μας το έλεγε τότε, ότι θα συμβεί και θα το πιστεύαμε; Εσπασαν καρδιές και τελικά μείναμε έξω από τα προημιτελικά διότι πέσαμε σε έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο , τον Νάβας. Από κει και πέρα, όμως, εμείς οφείλουμε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτά τα παιδιά και τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΑΝΤΟΣ για όσα ζήσαμε μαζί τους. Πριν δύο χρόνια στους 8 του Euro, φέτος στους 16 του Μουντιάλ. Την στιγμή, που Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία, είχαν πάει σπίτι από την φάση των ομίλων. Ελπίζω και εύχομαι να μην αρχίσει πάλι ο κανιβαλισμός και να αρχίσουμε να κατηγορούμε , η να φτιάχνουμε γκρουπάκια στο facebook, για τον Γκέκα και το χαμένο πέναλτι. Τα πέναλτι είναι λοταρία. Εχουν χάσει παικταράδες πέναλτι στο παρελθόν και πάντα στο πέναλτι το άγχος το έχει αυτός που το εκτελεί και όχι ο τερματοφύλακας, που μόνο ήρωας μπορεί να γίνει , όπως ο Νάβας. Με βάση δεδομένων το ποιο είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και το πόσο χαμηλού επιπέδου είναι το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό που έχει κάνει η Εθνική και φέτος στο Μουντιάλ, δεν είναι απλά υπέρβαση, αλλά ΘΑΥΜΑ. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο, όταν συμβαίνει συνέχεια. Αυτή η Εθνική την τελευταία δεκαετία έχει την συνέπεια που δεν έχουν παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου σε μεγάλες διοργανώσεις. Όμως, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, τους παίζαμε μονότερμα και τελευτάια στιγμή χάσαμε στα πεναλντι (που κατά την γνώμη μου δεν θα έπρεπε να υπήρχε καν αυτή η διαδικασία). Δηλαδή παίζεις 90’ για μία πρόκριση στους 16, στους 8, στα ημιτελικά, στον τελικό. Παίζεις για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έχεις χύσει ένα τόνο ιδρώτα, έχεις χτυπηθεί και έχεις χτυπήσει δεκάδες φορές μέσα στο παιχνίδι. Έχεις κάνει ευκαιρίες, έχεις βάλει γκολ και έχεις δεχτεί. Το ματς πάει στην παράταση. Άλλα 30’ για να αποδείξεις πως είσαι ο καλύτερος. Ο χρόνος περνάει και δεν νικάς, μα και δεν χάνεις. Ώσπου φτάνουν τα πέναλτι. Ένας αγώνας, μία πρόκριση, μία στιγμή που θα μείνει για πάντα γραμμένη στα βιβλία της ιστορίας κρίνεται από λίγα πέναλτι. Μισό λεπτό όμως. Πέναλτι χωρίς ανατροπή υπάρχει; Αυτός δεν είναι ένας βασικός νόμος του ποδοσφαίρου; Από πού κι ως που αποφασίζεται ο νικητής μίας αναμέτρησης όχι με κριτήριο την ποιότητα της ομάδας και των παικτών, αλλά με κριτήριο την ευστοχία; Είμασταν η καλύτερη όμαδα στο γήπεδο, με τις περισσότερες φάσεις και χάσαμε μόνο και μόνο επείδη η ευστοχία μας δεν ήταν αρκετά καλή... Τα πέναλτι μετά το τέλος της παράτασης θα έπρεπε να καταργηθούν. Θα έπρεπε να υπήρχε νέα παράταση. Την διάρκειά του θα την αποφασίζαμε, εφόσον παιρνόταν η απόφαση για αυτή την αλλαγή. Όσον αφορά τους κουρασμένους παίκτες η λύση είναι απλή. Απεριόριστες αλλαγές. Εδώ παίζεται ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Από το να αποφασιστεί στα πέναλτι (δηλαδή στην ευστοχία) καλύτερα να αλλάξουμε τους κανόνες και μπορούν να γίνουν όσες αλλαγές χρειάζονται. Να παίξουν κι οι αναπληρωματικοί, να ξεκουραστούν και οι βασικοί. Κι αν κι η δεύτερη παράταση λήξει χωρίς τέρματα; Τρίτη παράταση. Αλλαγές στις αλλαγές (είπαμε θα γίνουν απεριόριστες) και φτου κι από την αρχή. Έως ότου ο νικητής αναδειχθεί όχι από μία εκτέλεση πέναλτι μέσα από την μεγάλη περιοχή, αλλά από όσα θα συμβούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Με πρωταγωνιστές, ήρωες και μοιραίους όλους όσους έχουν μείνει εντός αγωνιστικού χώρου και όχι έναν εκτελεστή και έναν τερματοφύλακα.

 

ΥΓ: Ενα μεγάλο RESPECT στον ΓΙΩΡΓΑΡΟ τον  ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ. 120 λεπτά ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ, ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΥ στο γήπεδο στο τελευταίο παιχνίδι με την φανέλα της Εθνικής Η απουσία του από εδώ και πέρα πιστεύω, ότι θα είναι φανερή και εντός γηπέδου, αλλά και στα αποδυτήρια.

 

Μπράβο σε όλη την εθνική και σας ευχαριστούμε που μας χαρίσατε για ακόμα μια φορά συγκινήσεις, λύπες και απεριόριστες αναμνήσεις... :')  

 

[foibo]

πολυ ωραια τα εγραψες και συμφονω απολυτα