Μια φορα κι εναν καιρο σ'ενα σπιτι κατοικουσε ενα κοριτσακι εφηβικης ηλικιας παιδακι ομορφο σαν την αγαπη Αγαπη τ'ονομα της ήταν Αγάπη πάλι θα στο ξαναπώ μη ξεχασεις Εκει ζουσε κι ο κακος, ο κακος πατερας της χηρος της νεκρης της μανας χωρις λογο βαραγε την Αγαπη λες κι ειχε κατι με δαυτη λες κι ειχε κατι παθει κι αυτος σαν παιδακι τελος παντων η Αγαπη δε μιλαγε, μολις μιλαγε ο πατερας τη βαραγε δε σταματαγε μεχρι αιμα να δει κι η Αγαπη παρεμενε σιωπηλη σ'ενα δωματιο 2x3 στου τοιχου τη γωνια με τα γονατα στα χερια να κρατα να προσπαθει να μη μισησει τον ιδιο της το μπαμπα μ'απ'αυτους που περιμενουμε να'ναι στο μαγαπας καμια φορα ειναι ο,τι χειροτερο εχουμε για μας Οι γειτονες ακουγαν τις φωνες μα για καποιο λογο κανεις δεν εδινε σημασια σ'αυτες Καποιοι λεγαν πως τον πατερα ξεραν και δεν τα βαζανε μαζι του γιατι τον τρεμαν ειχανε κι αυτοι εναν τετοιο λεει ακομα δεν τους καταλαβαινω, μα δεν εχει σημασια εγω σε τι πιστευω το γεγονος παραμενει: η Αγαπη υποφερει κι ο κακος πατερας της ανενοχλητος καταστρεφει Καπως ετσι η Αγαπη μεγαλωνε διαλυμενη με μελανιες οποτε τολμουσε να πει μια λεξη με μια πορτα κλειδωμενη αναγκασμενη να μενει καπου που δε μπορουσε να προσφερει αυτα που θελει Μια μερα κλασικη η αγαπη ειχε αρπαξει τοσο ξυλο που φοβοταν να φοβηθει και παιρνει αγκαλια τον πατερα της κι εκεινος τη ρωταει <τι?> <μπαμπα ο,τι και να κανεις εγω σ'αγαπω πολυ> κι ο κακός αντι να συγκινηθει παιρνει την κορη του και την πεταει στο δρομο σα σκυλι παει να χαθει και τοτε εκεινη τον αποχαιρεταει χαμογελαστη ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΥΓΧΩΡΕΙ! κι απο τοτε γυρναει στους δρομους κ ψαχνει να βρει καποιους τρελους που λενε πως την ψαχνουνε κι αυτοι αλλοι λενε πως εχει χαθει, αλλοι λενε πως ειναι νεκρη κι αλλοι πιστευουν πως εχει φυγει απ τη γη! ναι μπορει! κι εχουν περασει κ χιλιαδες χρονια αλλα πιστευω μα πιστευω πως η αγαπη κυκλοφορει καπου ακομα μπορει να ναι σε δρομους η αναμεσα σε φιλους εγω πρεπει να την ειδα μια μερα γραφοντας στιχους...
;(;(;(
